|
Post by elyoo on Mar 30, 2006 9:53:12 GMT -5
Mac? kausapin mo na lang si webmistress elyoo at hindi ko maintindihan problema mo. uhhh. mahina rin ako sa pag inrindi ng mga tao eh. lalo na kung masyadong malala na ang issue. haha. >.< mac, mag pa rehab ka nalang kaya? jk!
|
|
kakai
Junior Member
Posts: 94
|
Post by kakai on Mar 30, 2006 20:16:54 GMT -5
haha! sa pic p lng, prng merong sinsinghot si mac? e noh? peace.
|
|
|
Post by uzemoron on Apr 1, 2006 7:47:18 GMT -5
kakai.. alam ko nman kung bakit mo nsabing mas bata.. no comment nlng.. kasi nga good person na ako ngayon nag bago na ako.. basta paki usap ko lng.. friends lng po tayo.. nkakahiya nman bka sabhin mayabang ako.. nwei.. aus lng ba friend kong kakai?? friends po tayo?? thank you po.. ang gulo.. sino ba? ano bang problema? pasali naman sa usapan.. hehe.. papansin lang
|
|
|
Post by uzemoron on Apr 1, 2006 7:49:24 GMT -5
medyo nakaka-distract nga ung pic ni mac,... honestly.. (uy, comment lang), iba naman ang panlalait sa pagde-describe eh..hehe heheh
|
|
|
Post by Mac? on Apr 1, 2006 10:22:55 GMT -5
ha?? sa pic ba?? ano nman ang problma sa pic ko? ako nman yan eh.. at kakai.. wala po akong sinisinghot jan.. sipon ko yan eh.. tapos nilagyan ko nlng ng mata ko.. kya nag muka syang friendly.. para nga sana yan sa mga bata.. uzemoron.. d mo ba na gets yung prob?? si kakai my gs2 sakin kya lng gs2 ko friends nlng kami yun lng pero aus na.. at ate elyow.. sila kasi nag papalala eh.. wala nman akong ginagawang masama.. gs2 ko lng nmang makipag kaibgan.. good boi na nga ako eh..
|
|
kakai
Junior Member
Posts: 94
|
Post by kakai on Apr 1, 2006 11:03:54 GMT -5
ano nga ba sinabi ko? diba sabi ko, parang may sinisinghot ka? may sinisinghot ka nga.. sipon mo!!! argh, kung kalahati lang talaga ng IQ ko yung IQ mo, wag ka na mag ilusyon na may gusto (o gs2, kung yun ang trip mo) ako sayo.
HAHA! kahit kelan talaga hinding hindi magkakaintindihan mga lalaki at babae......
|
|
|
Post by isa on Apr 7, 2006 2:53:31 GMT -5
nung 4 or 5 ako, nakakita ako ng white lady :osa likod ng bahay namin, sa may bahay kubo namin dati (nung meron pa). sabi nila mama ay anghel daw yun. at nakakakita din ako ng mga ilusyon dito sa bahay namin (i.e. mga paang wlang katawan at mga puting damit na naglalakad, na bigla nlang mawawala) sana wala akong third-eye. ayaw kong mkakita ng multo eh, 'di ako mkakatulog. at nung nag-sleep over kami sa bestie ko, kasama namin ung 3 pang friendships, isa ay may third eye. may multo daw dun sa kainan ng bahay nina bestie ko, tapos biglang nag-"alarm" ung cukoo-clock nila. FREAKY!!! tilian kaming lahat, at shemps, iniba na lang ang usapan dahil natakot na kami. (dalawa lang kaming makikitulog eh. ang lamig pa nung kwarto)
|
|
blackrose
New Member
its time to free yer mind... its time to cleanse yer soul...
Posts: 29
|
Post by blackrose on Apr 11, 2006 7:01:56 GMT -5
Kindergarden. Ito ang unang mundo na pinapasok ng mga bata patungo sa isang magandang mundo na kung tawagin ay “eskwelahan”. Unang araw ng klase. Tahimik ang lahat na nagbabasa ng mga halamang gamot sa sakit ng tiyan. Ewan ko ba kung bakit parang nanunuya ang libro kong binabasa, bigla na lang sumakit ang sikmura ko. Unti na unti na yatang nag-rarak en rol sa tiyan ko yung kinain kung limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles. Pagkaraan ng mahigit sampung minuto ng katahimikan ng pagbabasa. Magsisimula na ang recitation sa klase. Okey lang sa akin yun dahil alphabetical ang tawagan sa recitation matagal pa akong tatawagin. Buti na lang naimbento ang letrang “Z”. Ngunit naging panadalian lamang ang aking kasiyahan. Biglaan ang pagbugso ng pagsubok na ito sa aking buhay. Kahit sino ay hindi ito gugustuhin. Sa sarili ko alam kung may nangyayaring gulo. Naisip kong humingi ng tulong ngunit naalala kong kahit sino sa kanila ay walang makakatulong sa akin. Kailangan tanggapin na isa ito sa mapapait na parte buhay. Malamang ngayon lang ito naganap, ngunit malamang maganap ulit bukas, dito, sa’yo. Alam kaya ng mga kaklase ko ang aking nararamdaman? Malamang hindi, dahil abalang abala silang nagbabasa ng libro tungkol sa sakit ng tiyan ng paulit-ulit. Alam kaya ng katabi ko? Malamang hindi, dahil abalang abala siya sa pagkabisa ng mga terminolohiya na itatanong sa recitation. Alam kaya ni titser? Malamang hindi, dahil abalang abala ito sa pag-aayos ng kanyang lesson plan sa kanyang table habang minamatiyagan ang boung klase. Unti-unti na akong nanghihina. Gusto ko ng putulin ang aking paghihirap na nararamdaman. Ayaw ko ng mag-isip, gusto ko ng matapos ang dusa at pasakit. Wala na akong pakialam kong libakin man ako ng aking mga kamag-aral tumigil lang ang pagtayo ng aking mga balahibo at panginginig ng kalamnan. Kaya mabilis akong nagpasya…. Ito na! Inilabas ko nang lahat ang aking sama ng loob. Ang halimaw sa aking sikmura. Ang limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles na kanina pang nag-iistampede sa kaloob-looban ko. Nagdaan ang ilang minuto. Sa wakas nakahinga na ako ng maayos at kalmado na ang pakiramdam. Natapos na ang dilubyo, tahimik na ang paligid. Ninais kong ngumiti ngunit may pumigil sa aking kasiyahan. “Yuckie! Ambaho ano ba yan?!” Isa sa mga kaklase ko ang naglakas loob na ibulgar ang sikreto tungkol sa nakakasulasok na amoy. Hindi ko na nalaman kung sino, pero nais ko siyang isumpa sampu ng kanyang mga angkan kasama ang matabil niyang bunganga. Nais ko siyang idemanda ng Oral Defamation sa Supreme Court ngunit may isa na naman nangahas at humirit. “Iwww! Ambaho nga?!” Ano! Ano ang nagawa kong kasalanan sa inyo? Animo’y para silang nasa EDSA People Power Revolution. Hindi lang isa ang nag-aklas, kundi isa pa, isa pa, at isa pa…. Dumarami sila. Hindi ko na alam ang dapat kong gawin. Bakit kailangan mangyari ang trahedyang kagaya nito sa isang bata? “Okey before we start the recitation we’re going to sing and dance!” Kumalat na ang ingay ng musika sa paligid. Narinig ko ang national anthem ng mga Gym Instructor sa Pilipinas ang “Mag-exercise tayo tuwing umaga” ni Yoyoy Villame. Akala ko ligtas na ako dahil hindi siya pinansin ng kaklase ko, kaya lang ano itong gusto niyang ipagawa? Pinilit niyang tumayo ang klase at sumabay sa musika ni Yoyoy Villame… Paano ako tatayo? Paano ko ipagtatapat ang katotohanan? Umikot ang aking paningin. Tumigin ako sa harap, likod, sa kanan, sa kaliwa ngunit wala doon ang aking crush na si … wala doon si tatay, wala doon si nanay, at wala din si ate at kuya para hingiian ko ng saklolo. Hindi ko na alam ang aking gagawin. Nakatayo na ang lahat maliban sa akin. Halos lahat ng mga mata ng mga kaklase ko kasama ang aking guro ay nakatingin sa akin. Ako na lang ang hinihintay. Pinatay ni titser ang radyo. Tumahimik ang boung paligid ang malakas na tibok lang na aking puso ang maririnig. Sa mga sandaling iyon ay naitanong ko sa sarili kung ano nga ba tunay na kahulugan ng buhay? Ayaw ko sanang tumayo at balak ko na lang manahimik ngunit tinapos ng isang kaklase ko ang aking kalbaryo sa buhay. Mercy Killing. “Ay, titser dyumebs siya?!” Bigla na lang akong nawalan ng ulirat. Wala na akong maalala. bLaCkrOsE adapted from the book abnkkbsnplako? by bob ong (idol! ;D)
|
|
|
Post by ozzy on Apr 17, 2006 7:00:36 GMT -5
Kindergarden. Ito ang unang mundo na pinapasok ng mga bata patungo sa isang magandang mundo na kung tawagin ay “eskwelahan”. Unang araw ng klase. Tahimik ang lahat na nagbabasa ng mga halamang gamot sa sakit ng tiyan. Ewan ko ba kung bakit parang nanunuya ang libro kong binabasa, bigla na lang sumakit ang sikmura ko. Unti na unti na yatang nag-rarak en rol sa tiyan ko yung kinain kung limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles. Pagkaraan ng mahigit sampung minuto ng katahimikan ng pagbabasa. Magsisimula na ang recitation sa klase. Okey lang sa akin yun dahil alphabetical ang tawagan sa recitation matagal pa akong tatawagin. Buti na lang naimbento ang letrang “Z”. Ngunit naging panadalian lamang ang aking kasiyahan. Biglaan ang pagbugso ng pagsubok na ito sa aking buhay. Kahit sino ay hindi ito gugustuhin. Sa sarili ko alam kung may nangyayaring gulo. Naisip kong humingi ng tulong ngunit naalala kong kahit sino sa kanila ay walang makakatulong sa akin. Kailangan tanggapin na isa ito sa mapapait na parte buhay. Malamang ngayon lang ito naganap, ngunit malamang maganap ulit bukas, dito, sa’yo. Alam kaya ng mga kaklase ko ang aking nararamdaman? Malamang hindi, dahil abalang abala silang nagbabasa ng libro tungkol sa sakit ng tiyan ng paulit-ulit. Alam kaya ng katabi ko? Malamang hindi, dahil abalang abala siya sa pagkabisa ng mga terminolohiya na itatanong sa recitation. Alam kaya ni titser? Malamang hindi, dahil abalang abala ito sa pag-aayos ng kanyang lesson plan sa kanyang table habang minamatiyagan ang boung klase. Unti-unti na akong nanghihina. Gusto ko ng putulin ang aking paghihirap na nararamdaman. Ayaw ko ng mag-isip, gusto ko ng matapos ang dusa at pasakit. Wala na akong pakialam kong libakin man ako ng aking mga kamag-aral tumigil lang ang pagtayo ng aking mga balahibo at panginginig ng kalamnan. Kaya mabilis akong nagpasya…. Ito na! Inilabas ko nang lahat ang aking sama ng loob. Ang halimaw sa aking sikmura. Ang limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles na kanina pang nag-iistampede sa kaloob-looban ko. Nagdaan ang ilang minuto. Sa wakas nakahinga na ako ng maayos at kalmado na ang pakiramdam. Natapos na ang dilubyo, tahimik na ang paligid. Ninais kong ngumiti ngunit may pumigil sa aking kasiyahan. “Yuckie! Ambaho ano ba yan?!” Isa sa mga kaklase ko ang naglakas loob na ibulgar ang sikreto tungkol sa nakakasulasok na amoy. Hindi ko na nalaman kung sino, pero nais ko siyang isumpa sampu ng kanyang mga angkan kasama ang matabil niyang bunganga. Nais ko siyang idemanda ng Oral Defamation sa Supreme Court ngunit may isa na naman nangahas at humirit. “Iwww! Ambaho nga?!” Ano! Ano ang nagawa kong kasalanan sa inyo? Animo’y para silang nasa EDSA People Power Revolution. Hindi lang isa ang nag-aklas, kundi isa pa, isa pa, at isa pa…. Dumarami sila. Hindi ko na alam ang dapat kong gawin. Bakit kailangan mangyari ang trahedyang kagaya nito sa isang bata? “Okey before we start the recitation we’re going to sing and dance!” Kumalat na ang ingay ng musika sa paligid. Narinig ko ang national anthem ng mga Gym Instructor sa Pilipinas ang “Mag-exercise tayo tuwing umaga” ni Yoyoy Villame. Akala ko ligtas na ako dahil hindi siya pinansin ng kaklase ko, kaya lang ano itong gusto niyang ipagawa? Pinilit niyang tumayo ang klase at sumabay sa musika ni Yoyoy Villame… Paano ako tatayo? Paano ko ipagtatapat ang katotohanan? Umikot ang aking paningin. Tumigin ako sa harap, likod, sa kanan, sa kaliwa ngunit wala doon ang aking crush na si … wala doon si tatay, wala doon si nanay, at wala din si ate at kuya para hingiian ko ng saklolo. Hindi ko na alam ang aking gagawin. Nakatayo na ang lahat maliban sa akin. Halos lahat ng mga mata ng mga kaklase ko kasama ang aking guro ay nakatingin sa akin. Ako na lang ang hinihintay. Pinatay ni titser ang radyo. Tumahimik ang boung paligid ang malakas na tibok lang na aking puso ang maririnig. Sa mga sandaling iyon ay naitanong ko sa sarili kung ano nga ba tunay na kahulugan ng buhay? Ayaw ko sanang tumayo at balak ko na lang manahimik ngunit tinapos ng isang kaklase ko ang aking kalbaryo sa buhay. Mercy Killing. “Ay, titser dyumebs siya?!” Bigla na lang akong nawalan ng ulirat. Wala na akong maalala. bLaCkrOsE etong akda mo ay nabasa ko sa book ni BOB ONG... hindi ka kaya makasuhan ng plagiarism? hehe.. lumalabas na di sya original..
|
|
|
Post by aggreeee on Apr 17, 2006 7:02:10 GMT -5
Kindergarden. Ito ang unang mundo na pinapasok ng mga bata patungo sa isang magandang mundo na kung tawagin ay “eskwelahan”. Unang araw ng klase. Tahimik ang lahat na nagbabasa ng mga halamang gamot sa sakit ng tiyan. Ewan ko ba kung bakit parang nanunuya ang libro kong binabasa, bigla na lang sumakit ang sikmura ko. Unti na unti na yatang nag-rarak en rol sa tiyan ko yung kinain kung limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles. Pagkaraan ng mahigit sampung minuto ng katahimikan ng pagbabasa. Magsisimula na ang recitation sa klase. Okey lang sa akin yun dahil alphabetical ang tawagan sa recitation matagal pa akong tatawagin. Buti na lang naimbento ang letrang “Z”. Ngunit naging panadalian lamang ang aking kasiyahan. Biglaan ang pagbugso ng pagsubok na ito sa aking buhay. Kahit sino ay hindi ito gugustuhin. Sa sarili ko alam kung may nangyayaring gulo. Naisip kong humingi ng tulong ngunit naalala kong kahit sino sa kanila ay walang makakatulong sa akin. Kailangan tanggapin na isa ito sa mapapait na parte buhay. Malamang ngayon lang ito naganap, ngunit malamang maganap ulit bukas, dito, sa’yo. Alam kaya ng mga kaklase ko ang aking nararamdaman? Malamang hindi, dahil abalang abala silang nagbabasa ng libro tungkol sa sakit ng tiyan ng paulit-ulit. Alam kaya ng katabi ko? Malamang hindi, dahil abalang abala siya sa pagkabisa ng mga terminolohiya na itatanong sa recitation. Alam kaya ni titser? Malamang hindi, dahil abalang abala ito sa pag-aayos ng kanyang lesson plan sa kanyang table habang minamatiyagan ang boung klase. Unti-unti na akong nanghihina. Gusto ko ng putulin ang aking paghihirap na nararamdaman. Ayaw ko ng mag-isip, gusto ko ng matapos ang dusa at pasakit. Wala na akong pakialam kong libakin man ako ng aking mga kamag-aral tumigil lang ang pagtayo ng aking mga balahibo at panginginig ng kalamnan. Kaya mabilis akong nagpasya…. Ito na! Inilabas ko nang lahat ang aking sama ng loob. Ang halimaw sa aking sikmura. Ang limang hilaw na hotdog at yung dalawang baso ng giniling na aratiles na kanina pang nag-iistampede sa kaloob-looban ko. Nagdaan ang ilang minuto. Sa wakas nakahinga na ako ng maayos at kalmado na ang pakiramdam. Natapos na ang dilubyo, tahimik na ang paligid. Ninais kong ngumiti ngunit may pumigil sa aking kasiyahan. “Yuckie! Ambaho ano ba yan?!” Isa sa mga kaklase ko ang naglakas loob na ibulgar ang sikreto tungkol sa nakakasulasok na amoy. Hindi ko na nalaman kung sino, pero nais ko siyang isumpa sampu ng kanyang mga angkan kasama ang matabil niyang bunganga. Nais ko siyang idemanda ng Oral Defamation sa Supreme Court ngunit may isa na naman nangahas at humirit. “Iwww! Ambaho nga?!” Ano! Ano ang nagawa kong kasalanan sa inyo? Animo’y para silang nasa EDSA People Power Revolution. Hindi lang isa ang nag-aklas, kundi isa pa, isa pa, at isa pa…. Dumarami sila. Hindi ko na alam ang dapat kong gawin. Bakit kailangan mangyari ang trahedyang kagaya nito sa isang bata? “Okey before we start the recitation we’re going to sing and dance!” Kumalat na ang ingay ng musika sa paligid. Narinig ko ang national anthem ng mga Gym Instructor sa Pilipinas ang “Mag-exercise tayo tuwing umaga” ni Yoyoy Villame. Akala ko ligtas na ako dahil hindi siya pinansin ng kaklase ko, kaya lang ano itong gusto niyang ipagawa? Pinilit niyang tumayo ang klase at sumabay sa musika ni Yoyoy Villame… Paano ako tatayo? Paano ko ipagtatapat ang katotohanan? Umikot ang aking paningin. Tumigin ako sa harap, likod, sa kanan, sa kaliwa ngunit wala doon ang aking crush na si … wala doon si tatay, wala doon si nanay, at wala din si ate at kuya para hingiian ko ng saklolo. Hindi ko na alam ang aking gagawin. Nakatayo na ang lahat maliban sa akin. Halos lahat ng mga mata ng mga kaklase ko kasama ang aking guro ay nakatingin sa akin. Ako na lang ang hinihintay. Pinatay ni titser ang radyo. Tumahimik ang boung paligid ang malakas na tibok lang na aking puso ang maririnig. Sa mga sandaling iyon ay naitanong ko sa sarili kung ano nga ba tunay na kahulugan ng buhay? Ayaw ko sanang tumayo at balak ko na lang manahimik ngunit tinapos ng isang kaklase ko ang aking kalbaryo sa buhay. Mercy Killing. “Ay, titser dyumebs siya?!” Bigla na lang akong nawalan ng ulirat. Wala na akong maalala. bLaCkrOsE OOnga ozzy, bat mo inaangkin ang kwentong yan e kay bob ong yan e..1111111 halaaaaa ka
|
|
kakai
Junior Member
Posts: 94
|
Post by kakai on Apr 18, 2006 4:52:29 GMT -5
chaka bakit nga ba kindergarden? typo lang ba yan?
|
|
blackrose
New Member
its time to free yer mind... its time to cleanse yer soul...
Posts: 29
|
Post by blackrose on Apr 18, 2006 7:16:52 GMT -5
alam ko po ang plagiarism... censya na sa lahat... frustrated writer kasi ako... nagkataon lang naglaro ang isip ko ng mga sandaling nag-adapt ako sa writing ni bob ong... my apologies...
|
|
|
Post by Mac? on Apr 21, 2006 4:02:10 GMT -5
kagabi nag lakad ako sa likod bahay namin.. na kita ko yung doggy ko nag lalakad rin.. dun ko na puna na parang may naka tayo sa likod.. ko.. sa sobrang takot ko.. nilapitan ko at nag mano ako dun ko nalaman na hindi pala si mommy yun.. white lady pala.. kya tumakbo ako pa puntang cr kasi na ihi ako sa sobrang takot.. hindi ako nakatulog kasi nsa cr ako.. so pumunta agad ako sa kwarto at dun ako natulog.. shocking super!
|
|
kakai
Junior Member
Posts: 94
|
Post by kakai on Apr 21, 2006 6:38:56 GMT -5
Mac?, white lady na naman! haha
|
|
|
Post by Mac? on Apr 22, 2006 5:05:22 GMT -5
oo nga eh.. weird noh?? bat kya laging ganun?? babae here babae there babae everywhere.. ;D
|
|